Γέγκερ, Βέρνερ

(Werner Jaeger, Λόμπεριχ, Ρηνανία 1888 – Χάρβαρντ, ΗΠΑ 1961). Γερμανός φιλόλογος και καθηγητής πανεπιστημίου. Διετέλεσε καθηγητής της κλασικής φιλολογίας στα πανεπιστήμια της Βασιλείας (1915-16), του Κίελου (1916-21), του Βερολίνου (1921-36) και του Χάρβαρντ (1936-61). Θεωρείται από τους πιο επιφανείς φιλολόγους του 20ού αι., με ακτινοβολία πνευματικού ανθρώπου πρώτου μεγέθους. Αυτό οφείλεται στο ότι ως φιλόλογος και ερευνητής των κλασικών έργων της αρχαιότητας εγκαινίασε νέα μέθοδο έρευνας και ερμηνείας των κειμένων, την προβληματογραφική,και στο ότι έγινε ο αρχηγέτης του λεγόμενου τρίτουανθρωπισμού. Σύμφωνα με την πνευματική αυτή κίνηση, οι αρχαίοι Έλληνες δεν πρέπει να διδάσκονται μόνο ως θεμελιωτές του σύγχρονου πολιτισμού, αλλά με τη βαθιά πίστη πως υπήρξαν, μπορούν και πρέπει να γίνουν οι διδάσκαλοι του σύγχρονου ανθρώπου. Στην αντίληψη αυτή, που αποτέλεσε το κέντρο των ιδεών του, έφτασε ξεκινώντας κυρίως από τη μελέτη του Πλάτωνα, σύμφωνα με τον οποίο λόγος ύπαρξης και σκοπός της πολιτείας, ως κοινότητας πολιτών, είναι η παιδεία, δηλαδή η καλλιέργειά τους ως ανθρώπων, σύμφωνα με το ιδανικό πρότυπο που προέβαλε η αρχαιότητα στην κλασική της περίοδο. Με την αρχή αυτή, η αρχαιότητα μας έδωσε τον αιώνιο τύπο ανθρώπου, γιατί σύμφωνα με άλλο δόγμα του Γ., η παιδεία αποτελεί την αφετηρία και το τέρμα του αρχαίου πολιτισμού. Προς τον ιδεώδη αυτό άνθρωπο, κατά τον Γ., πρέπει και ο 20ός αι. να στραφεί με την ανθρωπιστική καλλιέργεια, για να μπορέσει να αντιδράσει στην πνευματική κατάπτωση. Το θερμό αλλά μονομερές στην αδιαλλαξία του κήρυγμα το εκθέτει ο μεγάλος Γερμανός φιλόλογος κυρίως στο τελευταίο του έργο, που έχει τον ελληνικό τίτλο Παιδεία και υπότιτλο Η διαμόρφωση του Έλληνα ανθρώπου (3 τόμοι, 1933-47). Άλλα σημαντικά έργα του είναι η κριτικού και εκδοτικού χαρακτήρα έκδοση των έργων του Γρηγορίου του Νύσσης (1921 κ.ε.), τα ερμηνευτικού χαρακτήρα Αριστοτέλης, θεμελίωση μιας ιστορίας της εξέλιξής του (1923) και Δημοσθένης (1939) και το νεοανθρωπιστικού χαρακτήρα Η θέση του Πλάτωναστη διαμόρφωση της ελληνικής σκέψης (1928).